“Οι άνθρωποι με αναπηρία που συμμετέχουν ως υποψήφιοι με τα κόμματα είτε στις βουλευτικές είτε στις αυτοδιοικητικές εκλογές εξ’ ορισμού αποτελούν αντικείμενα του πολιτικού marketing”: Θα ήταν μια ακόμη απ’ τις συνήθεις “κυνικές ομολογίες” των καιρών η παραπάνω φράση, αν δεν πιστωνόταν σ’ έναν νεαρό επιστήμονα με αναπηρία που μόνον ως επαγγελματίας της πολιτικής δεν έχει (αλλά ούτε και φιλοδοξεί να) σταδιοδρομήσει.
Ο 35χρονος οικονομολόγος Σοφοκλής Αλέπης, υπεύθυνος διεθνών σχέσεων του πανελλήνιου συλλόγου παραπληγικών και δημοτικός σύμβουλος Χαϊδαρίου με την παράταξη της πλειοψηφίας, ανήκει στους ανθρώπους εκείνους που δεν αρέσκονται να παριστάνουν τους ρομαντικούς της πολιτικής αλλά είναι. Μας μιλάει από καρδιάς για “πολιτική και αναπηρία”.
” Ξεκίνησα να ασχολούμαι με την πολιτική, έχοντας κατά νου μια υπόθεση εργασίας που αποτελεί κοινό τόπο για την πλειοψηφία των πολιτών. Ότι, δηλαδή, τα άμεσα καθημερινά προβλήματα δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν και λυθούν από την κεντρική λεγόμενη διοίκηση, αλλά μόνο σε επίπεδο τοπικής κοινωνίας “ αρχίζει από τα αυτονόητα ο κύριος Αλέπης και συνεχίζει: ” Άλλωστε, πολιτική δεν μπορεί να σημαίνει επί της ουσίας τίποτε άλλο, από άμεση διοίκηση της κοινότητας, της πολιτείας από τους εκλεγμένους πολίτες της” . Στην κατάληξη της πρώτης σειράς σκέψεών του ο νεαρός επιστήμονας και δημοτικός σύμβουλος δεν διστάζει να γίνει επικριτικός: ”Εχοντας την τετραετή εμπειρία του δημοτικού συμβούλου είμαι υποχρεωμένος να παραδεχτώ ότι και σε επίπεδο τοπικής αυτοδιοίκησης όπου θεωρητικά οι δυνατότητες λύσης των καθημερινών προβλημάτων είναι υπέρτερες, η αποτελεσματικότητα στην πράξη παραμένει ζητούμενη”.
Η τεχνοκρατική σκέψη του Σ. Αλέπη αναζητεί πάντοτε το ”γιατί” της κάθε διαπίστωσης, έτσι ακριβώς συμβαίνει και στα περί περιορισμένης αποτελεσματικότητας της τοπικής αυτοδιοίκησης.” Αντώνη, μην περιμένεις από μένα να ερμηνεύσω τις ανεπάρκειες με τον συνήθη των επαγγελματιών της Τ.Α. τρόπο, εστιάζοντας στους περιορισμένους οικονομικούς πόρους και τα διαχειριστικής υφής προβλήματα” αποδίδει αρχικά το μέτρο της σκέψης του ο συνομιλητής μας και αμέσως μετά εφορμά στην ουσία: ” Η συνεχής επίκληση των οικονομικών προβλημάτων – έστω και αν υπάρχουν – είναι το ασφαλέστερο άλλοθι . Αυτό που χρησιμοποιείται για να κρύψει την ανεπάρκεια πολλών προσώπων που εμπλέκονται με τον χώρο της τοπικής αυτοδιοίκησης. Θα συσχετίσουμε λοιπόν την ανεπάρκεια αυτοδιοικητικών πολιτικών με την πολιτική ανεπάρκεια των αυτοδιοικητικών προσώπων και όχι όπως συνηθίζεται με τις χρόνιες οικονομικές ανεπάρκειες”.
Είναι ιδιαίτερα ευγενής άνθρωπος ο Σοφοκλής Αλέπης, ιδιαίτερα ευγενική είναι και η προσέγγισή του περί πολιτικής ανεπάρκειας. Επιγραμματικά:” Aν μη τι άλλο ο δημοτικός σύμβουλος δεν πρέπει στο ελάχιστο να βιώνει τα σύνδρομα της καταξίωσης ή της επιτυχίας ή του παραγοντισμού, που όπως έχει αποδειχτεί μοιάζουν να δηλητηριάζουν την πλειοψηφία των μετεχόντων στην λεγόμενη κεντρική πολιτική σκηνή. Επί της ουσίας δεν είναι τίποτε περισσότερο από άνθρωπος της διπλανής πόρτας που του ανατίθενται κάποιες δουλειές που θα μπορούσαν να ανατεθούν στον οποιονδήποτε, πολιτικός της διπλανής πόρτας για να χαριτολογήσουμε. Δυστυχώς, η πλειοψηφία των μετεχόντων στα τοπικά κοινά έχουν χάσει περισσότερο ή λιγότερο το ως άνω αυτονόητο μέτρο”
Ο συνομιλητής μας είναι - υπενθυμίζουμε - και άνθρωπος με αναπηρία δραστηριοποιημένος στο αναπηρικό κίνημα, κατά συνέπεια από την mini συνέντευξη που μας παραχωρεί δεν θα μπορούσε να λείψει η ειδική μνεία στις απευθυνόμενες στους ΑμεΑ αυτοδιοικητικές πολιτικές: “ Η κυρίαρχη στην πολιτική έννοια της ανταποδοτικότητας σε ότι αφορά τους ανθρώπους με αναπηρία ελάχιστα ισχύει. Η υστέρηση υπηρεσιών απέναντί τους είναι κάτι παραπάνω από εμφανής. Και στην συγκεκριμένη περίπτωση, η βαθύτερη απάντηση πρέπει να αναζητηθεί στα γιατί της ανεπάρκειας των προσώπων, επ’ ουδενί στο άλλοθι της έλλειψης πόρων. Αλλωστε, τα περισσότερα ελλείμματα πολιτικών που απευθύνονται στους δημότες με αναπηρία, έχουν να κάνουν είτε με άγνοια είτε με παντελή έλλειψη κουλτούρας ισοτιμίας, όχι πάντως με έλλειψη χρημάτων. Για παράδειγμα, μια σωστά κατασκευασμένη ράμπα ή μια όδευση τυφλών που δεν διασχίζει παντός είδους εμπόδια δεν κοστίζουν σχεδόν τίποτα...”
O επίλογος της συζήτησης εξελίσσεται σε τόνο και ύφος προσωπικό στα όρια του αυτοκριτικού: “Οι περισσότερες επιλογές υποψηφίων με αναπηρία γίνονται με κριτήρια του κυρίαρχου στους καιρούς μας πολιτικού marketing” δηλώνει απενοχοποιημένα ο Σ. Αλέπης, προτείνοντας όμως παράλληλα το δικό του μέτρο – μοντέλο υπέρβασης: ”Ο άνθρωπος με αναπηρία που μετέχει στα κοινά ένα και μόνο τρόπο έχει να υπερβεί τα κριτήρια του πολιτικού marketing βάσει των οποίων κατά κανόνα επιλέγεται ως υποψήφιος.Πρέπει να αλλάξει με την πολιτική στάση του τον ρου των πραγμάτων! Να μεταλαμπαδεύσει τον δικαιωματικό πόθο των συμπολιτών του με αναπηρία για ίσες ευκαιρίες σε αυτιά που αρνούνται να ακούσουν και σε μάτια που αρνούνται να δουν”. Μα την αλήθεια, το μέτρο – μοντέλο υπέρβασης που προτείνει ο Σ. Αλέπης μας μοιάζει τόσο αδύνατο, που στους αδιανόητους καιρούς μας ίσως να είναι και το μοναδικό...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου