Να ζει κανείς η να μην ζει;

έα Σκηνή ΘΟΚ
ΕΝΑΣ ΓΛΥΠΤΗΣ ΓΕΜΑΤΟΣ ΟΝΕΙΡΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ μένει τετραπληγικός εξαιτίας ενός
τροχαίου ατυχήματος. Τι να κάνει τη ζωή του κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες; Ο Κεν
Χάρισον έχει ένα ζωντανό, πανέξυπνο μυαλό παγιδευμένο όμως σε ένα άχρηστο σώμα
και αυτό δεν μπορεί να το αντέξει, «απαιτώντας» να του επιτραπεί να πεθάνει.

Ο Κεν δεν θέλει να βάλει κανέναν να τον σκοτώσει. Θέλει απλά να του αφαιρεθεί ο
καθετήρας και να πάρει εξιτήριο από το νοσοκομείο. Το κοινό πληροφορείται ότι
κάτι τέτοιο θα σήμαινε πως θα απομείνουν στον Χάρισον έξι ημέρες ζωής, λόγω της
ανάπτυξης δηλητηριωδών ουσιών στο σώμα του.
Όπως φανερώνει και ο τίτλος, το ερώτημα που αναφύεται είναι, εάν η ζωή του Κεν
τού ανήκει πραγματικά. Έχει το δικαίωμα να πάρει μια τέτοια απόφαση; Το έργο
καταπιάνεται μ’ αυτό, όσο και με άλλα κεφαλαιώδη ηθικά ζητήματα, όπως γενικότερα
τι είναι ζωή και ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Είναι ηθικό να αφήνεις κάποιον να
πεθάνει όταν μπορείς να τον κρατήσεις, με θεμιτό τρόπο στη ζωή; Οι απαντήσεις
που δίδονται θα μπορούσαν να αποτελέσουν αντικείμενο συζήτησης κοινωνικών
συγκεντρώσεων. Αλλά σε σχέση με την παρούσα κριτική, το έργο πραγματεύεται
επιπλέον κάποια σημαντικά ζητήματα που αφορούν στην κοινωνιολογία της ιατρικής.
Ο Μπράιαν Κλαρκ, με μια ιδιοφυή επιλογή ενός ιατρικού προβλήματος, αναδεικνύει
προβλήματα κοινωνιολογικής φύσεως που συνήθως δεν τίθενται κατά τις συναντήσεις
των γιατρών με τους ασθενείς. «Ποιος ορίζει τη ζωή μας; Ένας γονιός, ένας
σύντροφος, ένας άρχων, ένα παιδί μας… Τη ζωή του Κεν Χάρισον την ορίζει η
επιστήμη και η τεχνολογία» ανέφερε η σκηνοθέτιδα του έργου Αθανασία Α.
Καραγιαννοπούλου συνεχίζοντας ότι, «κάθε ρόλος στο έργο είναι και μια πλευρά του
θεατή, η συναισθηματική, η ορθολογιστική, η κυνική, η επιστημονική, η δίκαιη.
Κάθε στιγμή του έργου, οι ρόλοι απαντούν, με τις αντιδράσεις τους, στα ερωτήματα
που γεννιούνται στο θεατή από την πρώτη στιγμή που αντικρίζει αυτόν τον αδύναμο,
υπέροχο άντρα».



http://www.sigmalive.com/