Σάββατο 21 Νοεμβρίου 2009

Πολλαπλασιάζονται οι οικογένειες που δεν υπακούουν στο παραδοσιακό πρότυπο

ΡΕΠΟΡΤΑΖ: Εύη Σαλτού Ζωή Λιάκα

«Όταν ένας άνθρωπος θέλει κάτι πραγματικά, μπορεί να το πετύχει, έχοντας ως όπλα του το πείσμα και τη θέληση. Το ίδιο κι εμείς, παρ΄ όλο που γνωρίζαμε εκ των προτέρων ότι οι δυσκολίες θα είναι... βουνό».


Oικογένειες με έναν γονιό, άλλες με υιοθετημένο παιδί, ενώ δεν είναι λίγες κι εκείνες οι οποίες στο πρόσωπο ενός παιδιού από τον Τρίτο Κόσμο είδαν το νέο μέλος: το μοντέλο της παραδοσιακής οικογένειας φαίνεται να αλλάζει σιγά σιγά.

«Το φαινόμενο αυτό βέβαια δεν είναι μόνο ελληνικό, παρατηρείται σε όλες τις δυτικές χώρες. ʼλλωστε, από τη στιγμή που έχουμε μεγάλη κινητικότητα ανθρώπων, αφού τα σύνορα είναι διευρυμένα, είναι επόμενο να δεχόμαστε επιρροές, να μεταβάλλονται και να διαμορφώνονται νέες νοοτροπίες», επισημαίνει η ψυχολόγος κ. Μαριέττα Ρήγα- Πεπελάση.

Οι μονογονεϊκές οικογένειες ή οι οικογένειες που έχουν υιοθετήσει ένα παιδί αποτελούν το νέο μοντέλο οικογένειας. «Ακόμη και σε αυτήν τη μορφή όμως δεν αλλάζει κάτι. “Κλειδί” για τους γονείς είναι οι βασικές αρχές: ο σεβασμός προς τον ίδιο τους τον εαυτό και προς το παιδί και η αρχή της ισοτιμίας. Παράλληλα, ο γονιός σε κάθε μοντέλο οικογένειας θα πρέπει να έχει υπομονή για να μπορέσει να αντεπεξέλθει και να στηρίξει τις ανάγκες και τα ταλέντα του παιδιού».

Είναι δεδομένο, σύμφωνα με τους ειδικούς, ότι στις έξω από τα συνηθισμένα οικογένειες οι δυσκολίες είναι μεγαλύτερες. «Στην περίπτωση για παράδειγμα που σε μια παραδοσιακή οικογένεια ο ένας γονιός χειριστεί λάθος μια κατάσταση, συνήθως υπάρχει ο άλλος για να το διορθώσει, λειτουργώντας σαν αντίβαρο. Στην περίπτωση όμως που έχουμε μία μονογονεϊκή οικογένεια, το βάρος πέφτει πάνω σε έναν άνθρωπο». Όπως επισημαίνει όμως η κ. Ρήγα- Πεπελάση, υπάρχουν περιπτώσεις μη συμβατικών οικογενειών στις οποίες εντοπίζεται κάποια οργανική μειονεξία. «Ακόμη και σε αυτήν τη μορφή οικογένειας όμως, δεν θα πρέπει να χρησιμοποιείται το πρόβλημα από τους γονείς με στόχο να γίνουν τα άλλα μέλη της οικογένειας “υπηρέτες”. Τα παιδιά μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον μεγαλώνουν με αρχές όπως ο αλληλοσεβασμός».

Μόνος με τους γιους του
Τα τελευταία περίπου 12 χρόνια, μετά το διαζύγιο με την πρώην σύζυγό του, ο κ. Ζήσης Ναλμπάντης ανέλαβε την επιμέλεια των δίδυμων αγοριών του. «Είναι δύσκολο. Ποτέ δεν είχα αυταπάτες ότι θα ήταν όλα ρόδινα. Η ανατροφή δύο παιδιών και μάλιστα όταν είσαι μόνος σου είναι... βουνό. Αλλά μ΄ αρέσει να λέω: “Το βουνό φαίνεται μεγάλο όταν το κοιτάς από κάτω. Όταν φτάσεις στην κορυφή, όλα γίνονται μικρά”», λέει ο 51χρονος. Από την αρχή οι δυσκολίες ήταν πολλές. «Κυρίως πρακτικές, όπως το διάβασμα ή οι εξωσχολικές δραστηριότητες. Όταν έχεις αναλάβει την ευθύνη να μεγαλώσεις τα παιδιά σου, πρέπει να δίνεις το 100% του εαυτού σου. Όπως είναι φυσικό, υπάρχουν στιγμές συναισθηματικά φορτισμένες λόγω της απουσίας του άλλου γονέα. Αλλά στο τέλος η ανδροπαρέα τα καταφέρνει».


ΟΙ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ
Οι ειδικοί επισημαίνουν ότι και στις ασυνήθιστες οικογένειες ισχύουν οι αρχές που διέπουν και τις παραδοσιακές

«Την είδαμε στον δρόμο και τη λατρέψαμε...»

«Η ΣΟΦΙΑ και η Γεωργία είναι μαμάδες μου και η Μπατίντα είναι μητέρα μου και αδελφή και δασκάλα μου». Έτσι αντιλαμβάνεται η μικρή Δάφνη την παρουσία δύο γυναικών, οι οποίες συμβάλλουν καθοριστικά στο μεγάλωμά της.

Η κ. Γεωργία Καραγιάννη και η κόρη της Μαρίνα Λαμπροπούλου έχουν υιοθετήσει με έναν ιδιόμορφο τρόπο τη Δάφνη, κόρη της Σοφίας και του Τζίμι. Όπως λέει χαρακτηριστικά η κ. Μαρίνα Λαμπροπούλου «είδαμε τη μικρή στον δρόμο μαζί με τους γονείς της πριν από περίπου τρία χρόνια. Τότε ήταν έξι μηνών. Τη λατρέψαμε από την πρώτη στιγμή και αμέσως προτείναμε στη μητέρα και στον πατέρα της Δάφνης να μας παραχωρήσουν ένα μέρος της φροντίδας της μικρής, χωρίς φυσικά να οι ίδιοι να στερηθούν το παιδί τους».

Οι φυσικοί γονείς δέχθηκαν κι έτσι η Δάφνη βρέθηκε να μεγαλώνει με τρεις μητέρες και έναν πατέρα. Η κ. Λαμπροπούλου εξηγεί: «Μοιραζόταν τις μέρες ανάμεσα στο σπίτι της μητέρας μου και το δικό μου χωρίς φυσικά να στερείται τους γονείς της. Η Δάφνη χαίρεται να μεγαλώνει σε αυτή τη μεγάλη οικογένεια όπου της παρέχουμε αγάπη και φροντίδα». Η κ. Λαμπροπούλου πρόσφατα έφερε στον κόσμο και τον μικρό Αντρέα. Οι πρώτες αντιδράσεις της μικρής, όπως λέει η κ. Λαμπροπούλου, ήταν οι εξής: «”Τώρα που έχεις τον Αντρέα εμένα θα με αγαπάς;”. Φυσικά η ζωή μας δεν έχει αλλάξει, αυτό το αντιλαμβάνεται και έχει πια περάσει στον ρόλο της βοηθού. Συχνά βλέποντάς με να ταΐζω το μωρό λέει: “Μπατίντα- έτσι άκουγε το Μαρίνα όταν ήταν πιο μικρή- κάτσε να σου δείξω εγώ πώς το ταΐζουν το μωρό γιατί βλέπω από την άλλη μαμά μου πώς το κάνει με το αδελφάκι μου».
«Τα παιδιά μας δεν αισθάνονται ότι έχουν τυφλούς γονείς»

Η Κ. ΓΩΓΩ ΡΟΥΚΟΥΤΑΚΗ είναι εκ γενετής τυφλή. Ο σύζυγός της Πέτρος τυφλώθηκε σε ηλικία 27 ετών. Το πρόβλημα όρασης δεν στάθηκε εμπόδιο στο να κάνουν τη δική τους οικογένεια. Πριν από 21 χρόνια ήρθε στη ζωή το πρώτο τους παιδί, η Νάνσυ, και τέσσερα χρόνια αργότερα το νέο μέλος, ο Κωνσταντίνος. «Όταν έμαθα ότι θα γινόμουν μητέρα, ήμουν η πιο ευτυχισμένη γυναίκα. Γρήγορα όμως άρχισα να προβληματίζομαι για το αν θα ξεπερνούσα τις δυσκολίες που ανέκυπταν λόγω της τυφλότητας. Σκεφτόμουν πώς θα αντιμετώπιζα κάθε ανάγκη του παιδιού, την ανατροφή του. Τελικά γρήγορα, σαφώς και με τη βοήθεια των δικών μας, όλα ξεπεράστηκαν. “Δούλεψαν” για μένα βέβαια και οι άλλες μου αισθήσεις και κυρίως η ακοή», λέει. Ακόμη και στο διάβασμα, η κ. Ρουκουτάκη, προκειμένου να τα ελέγχει, πήρε τα βιβλία σε γραφή Βraille. Δύο τυφλοί γονείς και δύο παιδιά που βλέπουν: η εικόνα αυτή μπορεί να μην είναι η τυπική, ωστόσο, όπως λέει, η κ Ρουκουτάκη, «τα παιδιά μας μεγάλωσαν με αρχές. Το βασικότερο όμως όλων είνα
ι ότι δεν αισθάνονται ότι έχουν τυφλούς γονείς. Κι αυτό γιατί εμείς δεν τους μεταφέραμε ποτέ το πρόβλημα. Δεν τους επιβαρύναμε με τις δουλειές του σπιτιού ή τις εξωτερικές υποχρεώσεις. ʼλλωστε, μαγειρεύω, κάνω όλες τις δουλειές, ίσως όχι τόσο γρήγορα όσο άλλες γυναίκες. Παράλληλα, έχουν δύο γονείς, οι οποίοι δεν “αφήνονται” στο πρόβλημά τους. Έχουμε και οι δύο την εργασία μας- ο Πέτρος είναι γλύπτης- και τα χόμπι μας, είμαι στη θεατρική ομάδα του Φάρου Τυφλών».


«Υιοθέτησα άλλα δύο παιδιά για χάρη της Ειρήνης»

Η ΕΙΡΗΝΗ είναι 15 ετών και από τους πρώτους έξι μήνες της ζωής της τη φροντίδα της ανέλαβε η κ. Μαρίνα Χαβιάρα- Κοκκινάκη. Όπως λέει η ίδια «τότε την υιοθέτησα και άρχισα να τη φροντίζω. Στα δυόμισι χρόνια οι γιατροί μού είπαν ότι η Ειρήνη πάσχει από διάχυτη αναπτυξιακή διαταραχή.

Αυτός είναι ο επιστημονικός όρος του αυτισμού». Η ζωή της κ. Κοκκινάκη άλλαξε άρδην και όπως τη χαρακτηρίζει η ίδια «άρχισα να ζω μέσα στη θλίψη και να αγγίζω τα όρια της κατάθλιψης. Δεν ήξερα τι να κάνω για να το αντιμετωπίσω, αλλά το βασικότερο δεν ήξερα τι να κάνω για να βοηθήσω την Ειρήνη». Από το αδιέξοδο- σύμφωνα με την κ. Κοκκινάκη- την έβγαλε η επιμονή του παιδοψυχιάτρου της Ειρήνης, ο οποίος επέμενε στο να προχωρήσει σε δεύτερη υιοθεσία. «Στην αρχή δεν ήθελα ούτε να το ακούσω, μου είπε ο κ. Ιγνάτιος Καφαντάρης πως μια τέτοια κίνηση θα βοηθούσε την Ειρήνη. Αυτομάτως άλλαξε η σκέψη μου και η διάθεσή μου γύρω από αυτό το ζήτημα».

Έτσι ήρθαν στην οικογένεια και τα άλλα δύο παιδιά της κ. Κοκκινάκη, τα οποία είναι δίδυμα και βρίσκονται στην ηλικία των 12 ετών. «Η αγάπη και η φροντίδα που δίνουν στην Ειρήνη νομίζω ότι είναι ό,τι πιο σημαντικά και θετικό για εκείνη. Της παρέχουν αγάπη και ασφάλεια».

Πηγή Πληροφοριών: www.tanea.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου