Δείξε μου τον δρόμο...

Η ιστορία ενός τυφλού μαραθωνοδρόμου και του συνοδού του
ΡΕΠΟΡΤΑΖ: Γιάννης Παπαδόπουλος



Ο Στέργιος Σιούτης μεγάλωσε μετρώντας αντίστροφα. Ήξερε ότι κάποτε θα έχανε την όρασή του. Μέχρι τα 18 ρουφούσε εικόνες. Έπειτα έβλεπε μόνο σκιές. Μια σπάνια πάθηση τον οδήγησε στην τύφλωση, αλλά δεν τον απομάκρυνε από την αγάπη του: το τρέξιμο. Απλά τώρα χρειαζόταν κάποιον να του δείξει τον δρόμο.

Τα προβλήματα όρασης άρχισαν όταν ο Στέργιος Σιούτης ήταν δύο ετών. Αρχικά δεν έβλεπε στο σκοτάδι. Αργότερα δυσκολευόταν να ξεχωρίσει τα γράμματα στο σχολείο ή να παίξει μπάλα με τα άλλα παιδιά. Στα 18 του τυφλώθηκε από μια πάθηση που το όνομά της μοιάζει με γλωσσοδέτη: μελαγχρωστική αμφιβληστροειδοπάθεια. Σήμερα η όρασή του είναι μικρότερη από 1%. Μπορεί να ξεχωρίσει μια ηλιόλουστη μέρα. Αλλά ό,τι είναι για τους άλλους πολύχρωμες εικόνες, γι΄ αυτόν είναι μονάχα σκιές. Ένας μαύρος, άγνωστος κόσμος. Ο κ. Σιούτης όμως ήθελε να δημιουργήσει το δικό του σύμπαν. Έναν κόσμο χτισμένο στη φαντασία του. Το κατάφερε αρχικά στον διάδρομο ενός γυμναστηρίου και αργότερα μετέχοντας σε δεκάδες μαραθωνίους.

«Όταν τρέχω, ονειρεύομαι», λέει ο κ. Σιούτης στα «ΝΕΑ». «Πλάθω εικόνες στο μυαλό μου. Και όταν αγωνίζομαι χτίζω τη διαδρομή με τις υπόλοιπες αισθήσεις μου. Τα χειροκροτήματα του κόσμου, οι αλλαγές της θερμοκρασίας, οι μυρωδιές της φύσης, όλα με βοηθούν να ξέρω πού βρίσκομαι».

19 μαραθώνιοι
Ο κ. Σιούτης άρχισε τον αθλητισμό το 1980, λίγα χρόνια μετά τη μετακόμισή του στην Αθήνα από το Νεοχωράκι Μαγνησίας. Στην αρχή τα βήματά του ήταν τόσο αργά που δεν ξεκολλούσαν από το έδαφος. Χρειάστηκε λίγος καιρός μέχρι να ξεπεράσει τον φόβο και την ανασφάλεια. Τον πρώτο του μαραθώνιο τον έτρεξε το 1995 στην κλασική διαδρομή. Σήμερα έχει φτάσει τους 19.

Συμμετείχε στους Παραολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 2004 και σε πολλές διεθνείς συναντήσεις. Ποτέ δεν ήταν μόνος. Κάθε φορά έτρεχε πλάι του ένας άλλος άντρας. Ο Γιώργος Δούσης είναι ένας από τους βασικούς συνοδούς του τα τελευταία χρόνια. Τα «μάτια» του κ. Σιούτη σε κάθε κούρσα.


ΜΕ ΕΝΑ ΣΚΟΙΝΙ
Ο ένας είναι τα «μάτια», ο άλλος η «ψυχή». Δύο αθλητές «δεμένοι» με ένα σκοινί για 42 χιλιόμετρα
TA NEA on line
Δείτε το αφιέρωμα των «ΝΕΩΝ» στον Κλασικό Μαραθώνιο Αθηνών εδώ.

«Ο τυφλός πονάει το ίδιο»

ΣΗΜΕΡΑ, στο Αθλητικό Σωματείο Στίβου Τυφλών υπάρχουν οκτώ μαραθωνοδρόμοι. Από αυτούς οι δύο πρόκειται να τρέξουν φέτος στην κλασική διαδρομή, στις 8 Νοεμβρίου. Ο κ. Σιούτης θα λάβει μέρος στον αγώνα 5.000

μ. που διεξάγεται παράλληλα. Συνοδός του θα είναι ο 13χρονος γιος του Σπύρος, για πρώτη φορά. Ο κ. Σιούτης εργάζεται ως διοικητικός υπάλληλος στο υπουργείο Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης και πριν από δύο χρόνια απέκτησε το διδακτορικό του στην Ψυχολογία από το Πάντειο Πανεπιστήμιο. Από το 1995 διδάσκει στο Μαράσλειο δασκάλους που μετεκπαιδεύονται στην Ειδική Αγωγή. Αφού ξεμπερδέψει με τις επαγγελματικές του υποχρεώσεις μοιράζει τον χρόνο του στην οικογένειά του και την προπόνηση. Τρέχει σχεδόν καθημερινά, τις περισσότερες φορές στον διάδρομο ενός γυμναστηρίου. Ο γυμναστής επιλέγει τον ρυθμό και ο κ. Σιούτης τρέχει για 50 λεπτά ή μία ώρα. Για μεγάλα συνεχόμενα επιλέγει τον Υμηττό ή το Ζάππειο και για διαλειμματικές προπονήσεις το στάδιο της Νέας Ιωνίας. Πάντα με την καθοδήγηση κάποιου συνοδού.

«Με τη φαντασία»
«Τρέχω με την ψυχή, το μυαλό και τη φαντασία», λέει ο κ. Σιούτης. «Αν αγαπάς κάτι πολύ, θα το πετύχεις. Ο προορισμός μας είναι το τρέξιμο, η κίνηση. Δεν πρέπει να το ξεχνάμε. Δυστυχώς σήμερα ο κόσμος απογοητεύεται εύκολα, παραιτείται και χάνει το κουράγιο του. Αν και αρτιμελείς, παύουν να κυνηγάνε τη ζωή. Δεν πρέπει».

Με τους συνοδούς του έχει αναπτύξει δυνατές φιλίες. Έχει τρέξει τουλάχιστον με εννιά διαφορετικούς δρομείς στο πλάι του τα τελευταία 29 χρόνια.

«Είναι σαν να τρέχω μαζί με έναν φίλο μου», λέει ο κ. Δούσης. «Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.

Πρέπει να καταλάβουμε ότι οι τυφλοί δεν είναι εξωτικά πουλιά, αλλά συνάνθρωποί μας. Απλά προπονήθηκαν σκληρά και ξεκλείδωσαν τις δυνάμεις τους. Έχουν κι αυτοί ιδιαιτερότητες, χαρίσματα και πάθη όπως όλοι οι άλλοι.

Στον Μαραθώνιο ο τυφλός πονάει το ίδιο με τους υπόλοιπους. Εγώ είμαι εκεί απλά για να του δείχνω τον δρόμο».


«Έπρεπε να βλέπω για δύο»

Ο ΣΥΝΟΔΟΣ και ο τυφλός αθλητής κρατούν ένα σκοινί και τρέχουν μαζί. Είναι μια σχέση που βασίζεται στον σεβασμό και την εμπιστοσύνη. Οι συνοδοί πρέπει να είναι καλύτεροι δρομείς για να αντέξουν στον ρυθμό του αθλητή. Απαγορεύεται να τους «σέρνουν» και πρέπει να προσέχουν διπλά και να προειδοποιούν για εμπόδια.

Πριν συνοδεύσει για πρώτη φορά έναν τυφλό δρομέα ο κ. Δούσης έκλεισε τα μάτια του και προσπάθησε να τρέξει. Ήθελε να νιώσει όπως ο αθλητής. Να μπει έστω και για λίγα μέτρα στη θέση του. «Ένιωσα περισσότερο υπεύθυνος έπειτα», λέει ο κ. Δούσης στα «ΝΕΑ». «Κατάλαβα τι βιώνουν αυτοί οι δρομείς. Ήξερα ότι έπρεπε τώρα να βλέπω για δύο και όχι για έναν».

Με τον κ. Σιούτη γνωρίστηκε πριν από οκτώ χρόνια. Τον ανέλαβε ως προπονητής του και τον συνόδευσε σχεδόν σε όλους τους αγώνες από το 2004 έως και σήμερα.

«Σαν αθλητής δεν έχει τρομερές δυνατότητες ή ταλέντο», λέει ο κ. Δούσης. «Ό,τι έχει καταφέρει οφείλεται στα ψυχικά του χαρίσματα. Έχει υπομονή, καρτερικότητα, πειθαρχία και τεράστια αγάπη για το τρέξιμο. Διδάσκομαι και εγώ από αυτόν».
Πηγή Πληροφοριών: www.tanea.gr