Κάθε φορά που πλησιάζει η Κυριακή του Νοεμβρίου που πραγματοποιείται ο Κλασικός
Μαραθώνιος της Αθήνας, η πρώτη σκέψη που έρχεται στο μυαλό μου είναι πως κάπως
έτσι άρχισαν όλα. Δειλά, φοβισμένα αλλά και αποφασιστικά, ήταν αρχές Σεπτεμβρίου
του 2006 όταν πήρα για πρώτη φορά την απόφαση να τρέξω τα 42 και κάτι χιλιόμετρα
στην Αθήνα, ξεκινώντας από τον ιστορικό Μαραθώνα και τερματίζοντας στο
συγκλονιστικό Καλλιμάρμαρο.
Οι λόγοι που επέλεξα να το κάνω εξακολουθούν να μην είναι ξεκάθαροι στο μυαλό
μου. Ήθελα να μου δώσω την ευκαιρία να ξεπεράσω τον εαυτό μου, τα άγχη και τα
«δεδομένα» μου. Ήθελα να προσπαθήσω να βρω ένα αξιόλογο αντίβαρο στην προσπάθεια
που έκανα εκείνη την εποχή να κόψω εντελώς το κάπνισμα. Πάνω από όλα, ωστόσο,
ήθελα αυτός ο αγώνας να μου δώσει ένα μάθημα ζωής μέσα από τους αναρίθμητους
συμβολισμούς που κρύβει και που, θέλοντας και μη, σε κάνει να τους δεις.
Όταν στάθηκα αγχωμένη στην αφετηρία, συνειδητοποίησα έκπληκτη ότι ο περισσότερος
κόσμος ήταν γεμάτος χαρά. Λίγο αργότερα έμαθα ότι αυτό το συναίσθημα είναι η
χαρά της συμμετοχής, τόσο απλό ώστε υπάρχουν φορές που ακόμη και σήμερα
δυσκολεύομαι να το εξηγήσω. Μοναδικός «αντίπαλος» από την πρώτη έως και την
τελευταία στιγμή είσαι εσύ, που πρέπει να παλέψεις με τις αντοχές και τις
δυνάμεις σου και να είσαι σε θέση να αντικρύσεις τις αλήθειες για εσένα και τον
κόσμο που έχεις επιλέξει να ζεις, ο οποίος περνάει από μπροστά σου σε όλη τη
διάρκεια της διαδρομής. Το πρώτο «μάθημα» ήρθε αρκετά νωρίς. Μόλις στο 8ο
χιλιόμετρο του αγώνα ένιωσα έναν αβάστακτο πόνο στη δεξιά πλευρά του γονάτου
μου, ο οποίος γινόταν όλο και πιο έντονος καθώς συνέχιζα. Το περίεργο της
υπόθεσης ήταν ότι στους δυόμισι μήνες προετοιμασίας δεν είχα καμία προηγούμενη
ενόχληση στο ίδιο ή σε άλλο σημείο. Κι όμως, ο πόνος είχε έρθει την πιο
ακατάλληλη στιγμή, στον αγώνα, κάνοντας το ενδεχόμενο της εγκατάλειψης πιο
πιθανό από ποτέ. «Αυτό είναι το απρόοπτο της ζωής» σκέφτηκα και αποφάσισα να
ζητήσω τη βοήθεια γιατρού στον αμέσως επόμενο σταθμό.
Εν τω μεταξύ, λίγο παρακάτω με προσπέρασαν δύο άνθρωποι που έτρεχαν μαζί,
έχοντας δέσει τα χέρια τους με μία κορδέλα για μεγαλύτερο συντονισμό στον ρυθμό
τους. Κατάλαβα ότι ο ένας ήταν τυφλός και ο άλλος ήταν ο καλός συνοδός του. Αυτό
δεν θα μπορούσα καν να το χαρακτηρίσω μάθημα ζωής. Αυτό είναι το ίδιο το
μεγαλείο της ζωής που ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια σου κι εσύ έχεις την τιμή
για μια στιγμή να το χαζέψεις.
Ο επόμενος σταθμός ήταν καθοριστικός. Μίλησα στον γιατρό για τον πόνο που ένιωθα
στο γόνατο και εκείνος έχοντας απόλυτη αίσθηση ευθύνης του τι μπορούσε να
επακολουθήσει, μου ζήτησε ευγενικά να σταματήσω τον αγώνα. Είχα φτάσει στο 16ο
χιλιόμετρο του αγώνα, παρ΄ όλα αυτά ήταν αρκετά νωρίς. Ήθελα να παλέψω τη
συνέχεια και σε καμία περίπτωση δεν ήθελα να μην κάνω ακόμη μία τελευταία
προσπάθεια.
Είχα φτάσει στο 33ο χιλιόμετρο όταν άρχισα να βλέπω το ενδεχόμενο τερματισμού
μου ως σοβαρή πιθανότητα. Τα τελευταία 20 χιλιόμετρα του αγώνα βρισκόμουν πίσω
από μια 67χρονη Γιαπωνέζα, την οποία όσο κι αν προσπάθησα δεν έφτασα ποτέ… Οπότε
καταργήθηκε μέσα μου και το ηλικιακό ζήτημα, που φαίνεται να «καθηλώνει» πολύ
κόσμο.
Επανέλαβα άλλες δύο φορές τον ίδιο αγώνα και άλλη μία στο εξωτερικό, στον
Μαραθώνιο της Ρώμης, και οφείλω να πω πως κάθε φορά είχα να πάρω πολύ
διαφορετικά πράγματα. Ωστόσο την ολοκλήρωσή μου, ως δρομέα αλλά κυρίως ως
ανθρώπου, την έφεραν οι αγώνες ορεινού τρεξίματος, όπως π.χ. το Οlympus
Μarathon. Η αίσθηση του να τρέχεις μέσα στη φύση σε συμφιλιώνει τόσο με το
φυσικό περιβάλλον όσο και με τον ίδιο σου τον εαυτό. Συνειδητοποιείς πόσο
πολύτιμη είναι η φύση για τη ζωή σου και θέλεις από μόνος σου να τη σεβαστείς,
αποκτώντας περιβαλλοντική ευαισθησία, η οποία πιστέψτε με είναι μεταδοτική…
«Μοναδικός “αντίπαλος” είσαι εσύ, που πρέπει να παλέψεις με τις αντοχές και τις
δυνάμεις σου»
Της Μαίρης Κανάκη
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Παρασκευή 23 Οκτωβρίου 2009
ΤΑ ΝΕΑ
Η Μαίρη Κανάκη είναι ερασιτέχνις δρομέας, αναγνώστρια των «ΝΕΩΝ»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου